Każdy z małżonków może żądać, rozwiązania małżeństwa przez rozwód, jeżeli nastąpił zupełny i trwały rozkład pożycia małżeńskiego. Na pożycie to składają się trzy elementarne więzi: duchowa (uczuciowa, emocjonalna), fizyczna i gospodarcza. Zupełność rozkładu oznacza wygaśnięcie i brak wszystkich tych więzi. Rozwód nie jest dopuszczalny nawet mimo zupełnego i trwałego rozkładu pożycia, jeżeli wskutek niego miałoby ucierpieć dobro wspólnych, małoletnich dzieci małżonków albo jeżeli z innych względów orzeczenie rozwodu byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.
Nie można przypisać małżonkowi wyłącznej winy rozkładu pożycia, gdy:
- po jego stronie zachodzi, oprócz zawinionej, także niezawiniona przyczyna rozkładu pożycia – na tyle istotna, że sama ta niezawiniona przyczyna spowodowałaby zupełny i trwały rozkład pożycia,
- po stronie drugiego z małżonków występuje niezawiniona przyczyna rozkładu pożycia.
Wyłączna wina oznacza brak jakiegokolwiek przyczynienia się do rozkładu pożycia po stronie drugiego z małżonków. Miarkowanie stopnia zawinienia jest niedopuszczalne. Nawet przyczynienie się jednej strony w minimalnym zakresie oznacza winę obu stron, chociażby drugi małżonek dopuścił się wielu i to cięższych przewinień (wyrok SN, II CKN 140/97).